Actief zijn op vakantie. Het is in toenemende mate een must. “Wat hebben jullie allemaal gedaan op vakantie?” roept het thuisfront. Ze verwachten minimaal 10 olympische sporten en een vlog van het bezoek aan de eerste hulp, waar je zwaar bepleisterd van terugkeert.
Wegdromen onder een parasol, de voeten op een bankje of in een teiltje; het 400 pagina’s dikke boek is na twee weken nog steeds bij hoofdstuk 1; een gekoeld wijntje onder handbereik; de nasmaak van de foie gras nog als een verse herinnering. Het lijkt een oud ambacht te worden.
Als geliefde vakantiestreek blijft de Dordogne natuurlijk niet achter. Kanovaren is in korte tijd uitgegroeid tot een zeer geliefde vorm van actief bezig zijn. Voor toeristen, moeten we er eerlijk bij zeggen.
Het meeste Frans wordt gesproken bij de kassa. Taalliefhebbers raden wij aan om gewapend met een geluidsopnameapparaat aan de oevers van de riviertjes te genieten. Vanaf 10 uur klinken de angstkreten over het water. “Niet zo snel. Help ik zink. Nee, andersom.” Het is gratis genieten voor de passieve vakantieganger, en dat uren lang.
Kortgeleden vierde in een van ‘onze’ huizen een stevige zestiger (ruim over de 120 kg) samen met z’n vrouw en een ander echtpaar vakantie. Het was elke dag feest. Het ontbijt was nooit laf met een schaaltje muesli. De lunch duurde gauw anderhalf uur op een terras en de Guide Michelin zag er na twee weken beduimeld uit.
Charles (niet z’n echt naam) was drie weken weer smoorverliefd op Marieke z’n echtgenote. Het andere echtpaar deed ook aan synchroon minnekozen. Kortom het was pais en vree. De l’Amour kreeg alle ruimte, net zoals de gulle lach waar nooit een gebrek aan was.
We geven het eerlijk toe: het maakte ons nieuwsgierig. Wat was hun geheim?
“Fijn te horen dat u zo genoten heeft van de rust”, begonnen we neutraal. “Soms is het heerlijk om eens even lekker niets te doen”. Charles keek ons vragend aan. “Niets te doen, zeggen jullie??? Als jullie eens wisten!” Wij wisten het natuurlijk niet.
“We hebben een waanzinnig actieve vakantie achter de rug”, vatte Charles drie weken Périgord Noir samen. “Als jullie eens wisten hoeveel overuren onze zintuigen gemaakt hebben. Wat wij hier aan voor onmogelijk gehouden smaken hebben geproefd, hoeveel volkomen onbekende geuren een ererondje in onze neusholtes gemaakt hebben.
Wat ons aan nieuws ter ore gekomen is. We weten nu dat je aan het krakend geluid van een baguette kunt meten hoe vers het brood is. Ooohhh, oooohhhh we hebben onze ogen op al die leuke marktjes de kost gegeven. Niet normaal. Die kleuren alleen al. En dan zwijg ik maar over de gevoelens van weldadigheid die dat allemaal oproept”.
Met open mond hoorden we Charles aan. “We waren drie weken op een trimbaan voor onze zintuigen. Jullie hadden ons vooraf moeten waarschuwen. De Dordogne is een trimbaan voor je zintuigen”.
Zsuzsi en Floris
